apr

“Laten we samenwerken in de supply chain”. Zelfverklaarde goeroes prediken dit geloof maar al te graag. En de community luistert volgzaam. Maar laten we eerlijk zijn: is dit motto niet een duale en machteloze uiting van langdurige frustratie tussen klanten en leveranciers? Hoe kun je nu samenwerken als belangen ronduit tegenstrijdig zijn? Je bent soms tot elkaar veroordeeld en that’s it. Of kan het toch anders?

Ik geef toe, soms ontstaat ook bij mij – als natuurlijke en soms wat naïeve positivo – enige metaalmoeheid. Recent sprak ik met een overheidsbedrijf. Zij kochten nieuwe voertuigen zonder enige vorm van “life time support”. Bij het eerste onderhoud ontbreken dan de manuals en spare parts. Gevolg: blinkende maar stilstaande voertuigen. Maarre..dit probleem hadden we 30 jaar geleden ook al. Leren we nou nooit? In ieder geval zijn we hardleers, maar los je dat op door een oproep tot betere samenwerking?

Laten we dit fenomeen eens wat beter bekijken. Klant en leverancier gaan bij de aanschaf en tijdens de garantiefase een intensieve relatie aan die te vergelijken is met een gewone relatie. De klant heeft daarbij Venus-achtige trekjes: beetje vaag blijven, schuivende panelen en nooit vertellen wanneer je echt tevreden bent. De leverancier heeft vanzelfsprekend Mars trekjes; zij willen jagen en scoren.

Tijdens de aanschaffase biedt de leverancier uiteraard een life time support contract aan. Echter als het puntje bij het paaltje komt kiest de klant toch voor een “echtscheiding”. Maar de leverancier is er dan ook klaar mee. Kennelijk is hij een noodzakelijk kwaad maar accepteert de ad-hoc status-quo: geld is geld. Zowel klant als leverancier komen er in de loop van de tijd achter dat een inniger samenwerking toch wel handig is. Echter beide partijen hebben de echtscheiding nog vers in het geheugen. Het is alsof je voor de tweede keer met elkaar gaat trouwen; daar zijn echter niet zoveel voorbeelden van.

Dan maar bij de pakken neerzitten? We moeten aan de bak – we kunnen niet anders – maar niet langs de weg van populistische modekreten. Ik ben een sterk aanhanger van het onderzoek van Paul van Fenema en Bianca Keers (Nederlandse Defensie Academie). Zij proberen op verschillende niveaus de belangen van bedrijven in de keten te begrijpen. Vanuit dat fundamentele begrip ontdekken zij de common grounds. Ook geloof ik in de “just do it” aanpak in een project zoals het Land Maintenance Initiative.

Tot zover mijn wat kritische supply chain overpeinzing. Hebben we naast denken ook nog wat gedaan? Jazeker! De Gordian roller coaster is met veel energie 2015 in geraasd. Deze nieuwsbrief doet daar verslag van.

Nog 1 laatste nabrander: wij proberen onze MVO activiteiten beter te structureren door ieder jaar 3 overzichtelijke projecten te steunen. In deze nieuwsbrief vindt u bijvoorbeeld een project in Malawi. Kenmerkend is dat vrijwilligers hun ziel en zaligheid in deze projecten leggen, maar net een beetje extra ondersteuning nodig hebben. Wij staan van harte open voor project suggesties die aan dit kenmerk voldoen.

> meld u aan voor onze nieuwsbrief